عرق سرد

عرق سرد

فیلمی از سهیل بیرقی

عرق سرد از نگاه فمینیستی یکی از معدود فیلم های قابل تامل در ۳۶ امین جشنواره ی فیلم فجر بود که به نمایش در آمد

مضمون فیلمنامه ی عرق سرد بر اساس یک داستان واقعی  نوشته شده است . داستانی درباره ی یکی از موفق ترین ورزشکاران زن ایرانی که به خاطر عدم رضایت همسر توان شرکت در مسابقات بین المللی و خروج از کشور را ندارد.

فیلم عرق سرد به زیبایی قانون اساسی مربوط به محدودیت های زنان را به نقد می کشد و چون   یک نمونه ی مستند و  واقعی  در بیرون فضای فیلم وجود دارد هیچ نوع برچسبی مبنی بر سیاه نمایی و یا اغراق را بر نمی تابد

بازی بسیار زیبا و قابل تامل باران کوثری در نقش زن داستان و امیر جدیدی همسر وی به حدی تاثیر گذار است که در بسیاری جاها مخاطب را میخکوب خود می کند.

در صحنه ای امیر جدیدی به همسرش این وعده را می دهد که اگر مهر خود را ببخشد به او اجازه ی خروج از کشور می دهد اما بلافاصله بعد از خروج از محضر او نامه ی مجوز را جلوی چشمان زن پاره می کند.

امیر جدیدی موفق شده چهره ی جدیدی از رذالت مردانه را به نمایش بگذارد.

همسر موجه و با شحصیت که از نگاه جامعه بسیار متین و هنجار است و اتفاقا این زن است که تکه ی ناهمگون و ناهنجار جامعه را به ظاهر تشکیل می دهد.

اما همه ی اینها زمانی خراب می شود که نگاه مردانه در انتهای فیلم‌ به طرز بسیار گل درشت و غیر قابل هضمی تمام ناحقی هایی که بر علیه زنان در قانون ایران وجود دارد را به گردن خودشان می اندازد.

فیلمنامه در جایی مسءول تمامی این اتفاقات بدی را که برای شخصیت یک داستان یعنی زن ورزشکار رخ می دهد را به گردن مربی خبرچین و مرد ذلیل او می اندازد. زنی که با وجود مربی گری در فدراسیون کاملا جانب شوهر زن را گرفته و به خاطر حسادت یا هر چیز دیگری جلوی راه دختر مانع تراشی می کند و در نهایت دستش برای قهرمان فیلم رو می شود.

فیلمنامه به تلخ ترین و ناجوانمردانه ترین شکل ممکن دوستی ها و رفاقت های زنانه را به چالش می کشد و می گوید اگر در حق زنان اجهافی رخ داده مسءولیتش به عهده ی خودشان است.

این اوج شانه خالی کردن و بی تفاوتی یک هنرمند آگاه از جنس مردانه است که در جایی که به وضوح حق را به زنان می دهد باز هم شانه خالی می کند و ظلم مردانه را نمی پذیرد و با ریشه یابی غیر منطقی آنرا به گردن جنس دوم می اندازد.

این نگاه تا زمانی که در جامعه ی ایرانی باشد امید به هیچ نوع پیشرفتی در این جامعه حتی از نگاه روشنفکران وجود نخواهد داشت و تا زمانی که تغییر نکند  فاتحه ی رشد منطقی و هماهنگ با جوامع مدرن در جامعه ی ایرانی تا ابد  خوانده است.